W dniu 10 czerwca 2015 r. nastąpiło uroczyste otwarcie amfiteatru w Żerkowie.

Przecięcia wstęgi dokonali Jacek Jędraszczyk - Burmistrz Miasta i Gminy Żerków, Barbara Urbańska- Przewodnicząca Rady Miejskiej Żerkowa, Grzegorz Andraszak- Zastępca Przewodniczącej  oraz Andrzej Maleszka- projektant. Podczas otwarcia obecni byli wszyscy radni Rady Miejskiej Żerkowa oraz przedstawiciele jednostek organizacyjnych.

Nowy obiekt znajduje się w miejscu rozebranego w czasie II wojny światowej pałacu. (więcej informacji o pałacu znajdziesz tutaj)
Przed przystąpieniem do robót budowlanych zostały wykonane wykopy archeologiczne, podczas których zlokalizowane zostało dokładne położenie pałacu.

Łączne koszty inwestycji to 650 tyś. zł, z czego 207 927,00 zł zostało pozyskanych ze środków Unii Europejskiej w ramach Osi 4 Leader w ramach działania 4.1/413 „Wdrażanie lokalnych strategii rozwoju” - „Odnowa i rozwój wsi” Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013.

Przebudowany Amfiteatr jest miejscem w którym odbywa się większość imprez kulturalnych na wolnym powietrzu m.in. koncerty, festyny czy Dni Żerkowa. 

Zapraszamy do oglądania zdjęć z przebiegu inwestycji.

Na terenie nowej inwestycji została zamieszczona tablica informacyjna o następującej treści:

Na majętności przyległej do miasta i położonej poniżej wzgórza z kościołem parafialnym, właściciel Żerkowa Maciej Radomicki, późniejszy Wojewoda, wzniósł okazałą rezydencję. Pałac zrealizowano wg projektu architekta Pompeo Ferrariego około roku 1690. Okres świetności skończył się po pożarze dachu w roku 1830. Później częściowo odbudowywany zmieniał właścicieli i powoli w wieku XX przechodził w ruinę, będąc zamieszkałym tylko w części. Jego upadek, to lata II wojny światowej, kiedy w roku 1942 z rozkazu niemieckich władz okupacyjnych zaczęto rozbiórkę, by uzyskać budulec na domy uciekinierów z Prus Wschodnich. Doprowadzono ją do poziomu parteru, a dokończono już po wojnie mimo zakazu wydanego przez konserwatora zabytków.

            Po rozebraniu obiektu pałacowego na terenie z pierwotnego założenia pozostało ogrodzenie  murowane z cegły wraz z ozdobną bramą wjazdową od ulicy Kościelnej. Obiekt posiadał w latach swojej świetności ogromne założenia ogrodowe w stylu włoskim, które przetrwały do I wojny światowej, bo występują wyrysowane na mapie z 1911 roku, z czytelną osią założenia pałacowo-parkowego o układzie pierwotnej kompozycji w formie orła. Częścią ogrodów były elementy wodne, zasilane ze strumyka, z których pozostały staw z wyspą i ukształtowane stoki poniżej ulicy Parkowej. Na przekazach archiwalnych z XIX wieku, widoczne są zadrzewienia liściaste i iglaste, jako  kompozycje zieleni, obsadzane regularnie w formie szpalerów i krajobrazowej.

            Na terenie parku, w obrysie pałacu w latach 1960-1970 zrealizowano scenę wyniesioną nad teren z przyległym do niej kręgiem tanecznym i amfiteatr terenowy w formie siedzisk drewnianych. Z nich pozostały resztki murów sceny.

            W grudniu 2013 roku, w wyniku prowadzenia wykopalisk archeologicznych dokonano precyzyjnej lokalizacji obrysów zewnętrznych murów pałacu, ich pomiarów oraz ustalono poziom jego parteru. To odkrycie pozwoliło wyznaczyć oś główną kompozycji pałacu oraz ogrodów i dowiązać do niej układ nowego amfiteatru w parku przypałacowym. Ulica Parkowa, to podjazd pod główne wejście do pałacu w parku, posiada nawierzchnię kamienną z „kocich łbów”, ale trudno ustalić czy to nawierzchnia pierwotna.

            Nowe zagospodarowanie terenu nie odtwarza planu parku, ale nawiązuje do jego elementów, by w przyszłości założyć odtworzenie choć fragmentu zabytkowego parku, poniżej ulicy Parkowej. Pozostałe z historycznego parku wartościowe drzewa wkomponowano w nowy układ amfiteatru. Nie zmieniono ukształtowania terenu wykorzystując skarpy dla formy amfiteatru, a ten projekt polegał na realizacji  nowych  elementów dla AMFITEATRU w PARKU PRZYPAŁACOWYM, to jest:

Zarys pałacu – po dokonaniu wykopalisk ustalono pierwotne miejsce murów parteru pałacu o gabarytach zewnętrznych 46,90 x 32.90 m. Wykonano otworzenie zarysu murów obiektu z 1690 roku w formie płaskich chodników i ekspozycji archeologicznej zachowanych murów. Naniesiono główną oś kompozycji historycznego układu parku i pałacu, a amfiteatr usytuowano na tej osi. 

            W obrębie zarysu murów, zaprojektowano w miejscu pierwotnie występującego przejścia pomiędzy wejściami wschodnim i zachodnim pałacu, dojście do sceny.

 Scena – to kamienna nawierzchnia usytuowana na pałacowym dziedzińcu o gabarytach 10,90 x 11,90 m, wyznaczona w obrysie trzech rozebranych ścian elewacji pałacu. Na scenie z dojściem od ulicy możliwe jest montowanie estrady sezonowej.

Amfiteatr - umiejscowiony na skarpie - to 2 strefy:

- widownia płaska – to „Krąg tańca” przy scenie czyli lekko nachylona nawierzchnia utwardzona z wyznaczona rysunkiem i zróżnicowanym kolorem kostki granitowej dla aranżacji sezonowych na ca 342 miejsc.

 - widownia na stoku - to konstrukcja żelbetowa, wkomponowana w skarpę jako nowa część historycznego układu parku, która ma formę amfiteatralną, centryczną, o 10 poziomach - rzędach  na ca 520 miejsc.

Ścieżki parku - to wykonanie na rzucie centrycznym i symetrycznym do osi układu oraz środka sceny, chodników łączących widownie z otaczającym parkiem. To też odtworzenie w miejscu pierwotnym, skweru przy ulicy i połączenie go z główną bramą wejścia na teren parku, jako zaczątku układu parku z XVII w.

W parku wprowadzono elementy współczesne - oprawy oświetlenia parkowego oraz instalację dla sezonowego zadaszenia sceny.

Opracował autor projektu- arch. Andrzej Maciej Maleszka